บางแสน21 เป็นงานที่ 2 ที่ได้จาก Lotto ซึ่งดีใจมาก เพราะเป็นงานวิ่งที่ได้รางวัล IAAF Road Race Silver Label ซึ่งเท่าที่หาข้อมูลเพิ่มมาก็คือจะต้องเป็นงานวิ่งที่มีคุณภาพสูงปี๊ด ทั้งในเรื่องระบบการจัดการ ความปลอดภัย การประชาสัมพันธ์ และการเป็นงานวิ่งระดับสากล ปกติส่วนตัวไม่เรื่องมากเรื่องงานเลย แค่มีน้ำเย็นกับเกลือแร่ให้กินทุก 2 โลก็พอใจแล้ว พอมางานนี้ก็เลยรู้ว่าการจัดที่ดีเป็นยังไง

ความผิดพลาดที่สำคัญของการวิ่งมาธอนรอบนี้ คือการไม่มีประสบการณ์ และยังเอาประสบการของฮาล์ฟมาราธอนมาใช้อีก แผนคือ 5 กม. แรกวิ่ง Pace 7 15 กม.ต่อมาวิ่ง Pace 6:30 อีก 22 กม.ที่เหลือวิ่ง Pace 6.15 ถ้าทำได้ตามนี้ จะเข้าเส้นชัยภายใน 4

หลังจากเจ็บ ITB ก็เลยเริ่มชีวิตการวิ่งใหม่ด้วยการซ้อมวิ่งโซน 2 เป็นหลักมาตลอด ซึ่งผลการวิ่งก็น่าพอใจมากๆ แม้จะไม่ได้เป็นคนที่วิ่งเร็ว แต่ก็พัฒนาได้ตามเป้าใหม่ที่วางไว้ (ก็การวิ่งมันเป็นเรื่องของตัวเราเองล้วนๆนิ จริงแมะ) เริ่มแรกก็ศึกษาตารางซ้อมวิ่งโซน 2 จากกรุ๊ปต่างใน Facebook ซึ่งก็ได้ความรู้ดีๆมากมาย ด้วยความเนิร์ด เราได้พบว่า จริงๆแล้ว Garmin สามารถตั้งโปรแกรมให้มันสามารถโค้ชเราได้ ตามเงื่อนไขที่เรากำหนด เช่น

1 ปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกเหมือนความผิดหวังจากจอมบึงครั้งที่ 32 เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันนี้เอง ตั้งแต่ซ้อมจนเส้นเอ็นฝ่าเท้าด้านข้างเจ็บ จนทำให้เป็น ITB ที่ขาขวา ความทรมานใน 6 กม.สุดท้าย จนกระทั่งไม่สามารถทำเวลาตามที่ต้องการได้ในวันแข่ง หลังจากรักษอาการเจ็บไปเกือบ 3 เดือน เปลี่ยนวิธีการซ้อมใหม่ทั้งหมดมาเป็นการเน้น Endurance Base Training (หรือที่คนเรียกกันว่าการซ้อมวิ่ง Zone

Pla2 Mini Marathon ครั้งที่ 3 เป็นรายการแรกที่เรียกได้ว่า ลงต่อเนื่องจากปีที่แล้ว (ภูเก็ตมาราธอน และ Human Run ไม่ได้ลง) เป้าหมายง่ายมาก ต้องการทำลายสถิติ ตั้งแต่วิ่งปีที่แล้วมีการเปลี่ยนแปลง 2 เรื่อง หยุดซ้อมไปประมาณ 3 เดือน เพราะเจ็บ

ท่าวิ่งเป็นคลาสสิคของการพัฒนาการวิ่ง แค่การที่ไม่มีโคช หรือไม่ได้วิ่งอยู่หน้ากระจกทำให้เราเช็คัวเองได้ยากเหมือนกัน ว่าท่าวิ่งของเราถูกต้องสวยงามมั้ย ก่อนหน้านี้เราสามารเช็คการเคลื่อนไหวของร่างกายขณะวิ่งได้ด้วย HRM Band (สายคาดอกสำหรับวัดหัวใจ) รุ่นท็อปๆหน่อย แต่หลังจากนาฬิกาของ Garmin เองพัฒนาไปค่อนข้างเยอะมากในส่วนของการวัดหัวใจ Garmin เลยออก Running Dynamic Pod มาเพื่อวัดการเคลื่อนที่ของร่างการแบบเพียวๆ Garmin Dynamic Pod วัดอะไรได้บ้างนอกเหนือจากที่นาฬิกาเราทำได้ Cadence จำนวนก้าวต่อนาที

หลังจากเจ็บยาวและกลับมาวิ่งใหม่ก็เริ่มซ้อมวิ่งแบบใหม่ไปด้วยเลย ก่อนหน้าวิ่งตาม Nike+ Running Plan เค้าบอกให้วิ่งกี่โลก็วิ่งไปตามนั้น ระหว่างที่เจ็บ ITB ก็หาข้อมูลเพิ่มในเรื่องที่ติดใจสงสัยมานั้น นั่นคือทำไมหัวใจเราพีคมากเวลาวิ่ง เทียบกับบางคนวิ่ง Half Marathon แล้วหัวใจไม่เกิน Zone 3 ของเรานี่ 3 โลแรกก็โดดไปโซน 4 เลย

หลังจากจบจอมบึงมาราธอน ตั้งใจว่าจะหยุดพัก 1 เดือน เพื่อให้หายเจ็บเอ็นข้อเท้าด้านนอก ผ่านไป 1 เดือนเริ่มวิ่งอีกครั้ง เพื่อจะลงมาราธอนที่ภูเก็ตเดือนมิถุนายน พบว่าเจ็บหัวเข้าขวาเล็กน้อย เมื่อวิ่งไปได้ประมาณ 10 โล ซึ่งตอนนั้นเข้าใจว่าน่าจะเป็นเพราะไม่ได้วิ่งมานาน กล้ามเนื้อาจจะไม่พร้อมสำหรับการวิ่ง เลยค่อยๆเริ่มจากระยะสั้นๆก่อน คือ 5 โล พบว่า 5 โลก็ยังเจ็บ

  จอมบึงมาราธอนคล้ายกับการสอบ Hunter นิดนึง คือจริงๆแล้วการแข่งขันเริ่มตั้งแต่เราจอดรถแล้ว เพราะที่จอดรถห่างจากงานประมาณ 3 กม. และรถรับส่งมีน้อย ถ้ารอคงไม่ทัน ก็ต้องเริ่มออกตัวกันตั้งแต่จุดจอดรถเลย ช่วงวิ่งไปจุดปล่อยตัว อาการเจ็บเอ็นข้อเท้าด้านนอกออกอาการทันที รู้สึกจิตตกว่าจะวิ่งถึง 21 โลมั้ยวันนี้ มาถึงจุดปล่อยตัว 5:30 พอดี เข้าห้องน้ำ 1 ครั้งยังทัน เพราะปล่อยตัวกันนานมาก

ลงสมัครจอมบึงมาราธอนหมายมั่นว่าจะวิ่งเข้าเส้นชัยต่ำกว่า 2 ชม. ให้ได้ ย้อนกลับไปหนึ่งสัปดาห์ก่อนจอมบึงมาราธอน Last Finish Long Run การซ้อมวิ่งยาวครั้งสุดท้าย เอ็นข้อเท้าขวาด้านนอกเริ่มมีอาการเจ็บเล็กน้อย แม้จะเล็กน้อยแต่เราจำมันได้อย่างดี มันคือเอ็นเท้าด้านข้าง แบบเดี๋ยวกับที่เคยเป็นที่เท้าซ้ายนั่นเอง และเราก็หยุดวิ่งทันที่ อาการนี้หายยากมาก ครั้งก่อนใช้เวลาร่วม 20 วันกว่าจะหายดี แต่คิดว่าเจ็บนิดเดียวเดี๋ยวก็น่าจะดีขั้น ซึ่งเราก็พยายามกลับมาซ้อมอีกทีวันศุกร์ เมื่อวิ่งไปได้

ในการ์ตูนเรื่อง Vagabond ทาคุอันนักบวชแห่งวัดชิปโป กล่าวกับมิยาโมโต้ มูซาชิว่า "คนเราจะอดทนต่อการฝึกได้แค่ไหน ถ้าไร้ซึ่งจุดหมาย" เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมความพยายามวิ่งให้ได้อย่างสม่ำเสมอของเราถึงพังพินาศตลอด โชคยังดีที่การวิ่งเป็นกีฬาที่มีการจัดแข่งขันอย่างสม่ำเสมอ ปีนึงหลายสิบครั้ง สถานที่วิ่งก็แต่งต่างกัน มีให้เลือกตั้งแต่ 5 จนถึง 100 กม. รายการที่ดูแล้วคูลที่สุด และมีระยะเวลาการซ้อมที่เหมาะสมตกเป็นของลากูน่า ภูเก็ตมาราธอน ตอนนั้นมีเวลาเหลือประมาณ 3 เดือน

ลงวิ่งงานปลาทูมินิมาราธอน เป็นงานวิ่งของสมุทรสงครามบ้านเกิด จัดเป็นครั้งที่สองแล้ว (ครั้งแรกไม่ได้ลง) เป็นครั้งแรกที่ลงแข่งมินิมาราธอนระยะ 10 กม. (จริงๆแล้วคือ 10.2 กม.นะ) ก่อนหน้านี้เราเริ่มที่ฮาล์ฟมาราธอนมาตลอด เลยตั้งเป้าว่า จะเข้าเส้นชัยภายใน 50 นาทีให้ได้ จากตารางซ้อมทั้งหมดที่ผ่านมาจะเป็นการซ้อมวิ่งระยะยาว มี Temp กับ Interval สลับบ้าง แต่ก็ไม่ได้ซ้อมเรื่องความเร็วเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่ ทุกครั้งที่วิ่งได้ Pace

Human Run เป็นรายการ Half Marathon ในชีวิต ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ หลังจากจบ Half Marathon ที่ภูเก็ตแล้ว ความเข็มข้นของการซ้อมก็เจือจางลงเล็กน้อย จากความรู้สึกส่วนตัวแล้ว รู้สึกว่าร่างกายฟิตน้องลงกว่าเดิม ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งแรก ที่วิ่งระยะทางไกลในกรุงเทพ อากาศที่ร้อนกว่า มลภาวะ และเส้นทางวิ่งแตกต่างจากภูเก็ตประมาณนึง สิ่งที่น่าแปลกใจคือเมื่อถึงระยะ 15 กม.ขึ้นไปแล้ว

ภูเก็ตมาราธอนเกิดจากการอยากเริ่มทำอะไรสักอย่างให้ดูต่อเนื่องเป็นชิ้นเป็นอัน และมีผลลัพธ์ที่สามารถภูมิใจตัวเองได้บ้าง สรุปเลยเลือกที่จะวิ่งฮาล์ฟมาราธอน (ระยะทาง 21 กม.) นี่แหละ เพราะคนเท่ๆเค้ามักจะวิ่งกัน โค้ชใน Application Nike Run+ คำนวนออกมาเป็นตารางให้เรียบร้อย น่าจะใช้เวลาประมาณ  3 เดือนครึ่งในการวิ่งให้ถึงฮาล์ฟมาราธอนและเข้าเส้นชัยในขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่ เพื่อมีเป้าหมายให้ยึดเหนื่ยว เลยไปนั่งหาข้อมูลว่าในช่วง 3 เดือนนี้จะมีงานวิ่งไหนบ้างที่พอจะลงได้ ก็พบว่ามีงานภูเก็ตมาราธอนนี่แหละ น่าจะเป็นงานที่เหมาะสมที่สุด ต้องบินไปภูเก็ตเพื่อไปวิ่งด้วย ยิ่งดูคูลสัดๆ

เวลากลับไปวิ่งที่บ้านจะเจอหมาเยอะมาก เพราะต้องวิ่งแบบ Cross Country ไม่ได้วิ่งในสนามหรือสวนเป็นกิจลักษณะ หมาที่เจอจำแนกได้ประมาณนี้

ในระหว่างวิ่งไปข้างหน้า เรื่องที่จะให้เราจดจดกับมันมีอยู่ไม่เยอะนัก ส่วนมากจะเป็นเรื่องร่างกาย การหายใจ โน่นนิด นี่หน่อย มันมีเวลาให้เราสำรวจร่างกายเยอะมาก เพราะงั้นอะไรนิดๆหน่อยๆเราจะรับรู้มันได้อย่างดี สิ่งที่สร้างความรำคาญให้เสมอมาคือผม พักหลังผมด้ายหน้ายาว เวลาวิ่งมันก็จะมาทิ่มหน้าผาก พอหัวเริ่มเปียก ผมก็เป็นปอยๆ น่ารำคาญยิ่งนัก และหลังจากพยายามหาวิธีแก้ปัญหาซึ่งมีทางเลือกไม่เยอะนักคือ ตัดผม อันนี้ดูแก้ปัญหาที่ปลายเหตุไปหน่อย ใส่ที่คาดหัว อันนี้ดูเหมือนนักบาส NBA และดูเนิร์ดไปหน่อย

ตอนวิ่งแรกๆเราเอาเพลงไปฟังด้วย เพราะรู้สึกว่าฟังเพลงไปวิ่งไปมันเพลินดี ซึ่งมันก็เพลินจริงๆ พอมาช่วงหลังก็เบื่อฟังเพลงขึ้นมาเฉยๆ คือไม่ใช่ว่าเบื่อแค่ตอนวิ่ง แต่เบื่อตลอดเวลา แม้กระทั่งขับรถ ทำงาน ก็ไม่อยากฟังเพลง เริ่มแรกเลยคือเอารายการ หนังหน้าแมว ที่มีคนอัดไว้ใน Youtube มาฟังแบบเถื่อน ตอนนี้ไม่มีแล้ว น่าจะโดนตักเดือนไป หลังจากนั้นก็เลยหา Podcast มาฟังและพบว่าคนไทยก็ทำ Podcast ดีๆไว้เยอะเหมือนกัน ที่ฟังบ่อยๆก็มีดังนี้

ตั้งแต่เริ่มวิ่ง วงจรชีวิตก็เปลี่ยนไปนิดหน่อย เพราะว่าต้องตื่นเช้า เลยพยายามนอนให้เร็วขึ้น ระยะหลัง 4 ทุ่มคือง่วงแล้ว หัวถึงหมอนสามารถหลับได้เลย